تاریخچه‌ی کارزار حقوق بشر برای ایران
در خردادماه سال ۱۳۹۸ خورشیدی، تعدادی از کنشگران مدنی و سیاسی در داخل کشور بیانیه‌ای منتشر کردند که بعدها به “بیانیه ۱۴ نفر” و شعار «نه به جمهوری اسلامی» معروف شد. این بیانیه با اشاره به مشکلات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشور، خواستار تغییر قانون اساسی، کناره‌گیری علی خامنه‌ای (رهبر جمهوری اسلامی) از قدرت، جدایی دین از حکومت، و گذار از جمهوری اسلامی به حکومتی سکولار و دموکراتیک بود.
بیانیه‌ی ۱۴ نفر با استقبال بی‌سابقه‌ی ایرانیان، به‌ویژه اپوزیسیون خارج از کشور، روبرو شد. در ادامه، گروه ۱۴ نفر طی نامه‌ای از سه تن از فعالان سیاسی و حقوق بشری خارج از کشور (حسن اعتمادی، مسعود نقره‌کار و بهروز ستوده) درخواست حمایت کردند. این سه تن با تشکیل «کمیته حمایت از ۱۴ نفر» و با همراهی بیش از دو هزار تن از فعالان سیاسی و حقوق بشری داخل و خارج کشور، حمایت گسترده‌ای را سامان دادند. سپس این کمیته به‌طور نمادین به سازماندهی «۱۴ نفرهای» بعدی از اصناف و گروه‌های مختلف اجتماعی پرداخت.
کمیته حمایت از ۱۴ نفر به جریانی امیدبخش در اپوزیسیون جمهوری اسلامی تبدیل شد. با این حال، دستگیری و زندانی شدن اعضای اصلی ۱۴ نفر در داخل کشور و بروز ناهماهنگی‌ها و اختلافات سیاسی، باعث کاهش روند این حرکت شد.
در ادامه، این کمیته با صدور فراخوانی، جمعی از حامیان بیانیه ۱۴ نفر و چهره‌های شاخص مدافع حقوق بشر را به نشستی برای هم‌اندیشی و تبادل نظر در خصوص ادامه‌ی حمایت از زندانیان سیاسی عقیدتی دعوت کرد. در پایان این نشست، تصمیم به تشکیل نهادی با عنوان «کارزار دفاع از زندانیان سیاسی عقیدتی» گرفته شد. به پیشنهاد آقای منصور فرهنگ، یکی از بنیان‌گذاران این نهاد، نام آن به «کارزار حقوق بشر برای ایران» تغییر یافت.
این نشست همچنین شورایی برای سازماندهی کارزار انتخاب کرد که به تشکیل گروه‌های کاری و تدوین اساسنامه‌ی نهاد پرداخت.
کارزار حقوق بشر برای ایران، ضمن پیشبرد فعالیت‌های مجازی مانند برگزاری نشست‌های مستمر با حضور سخنرانان، تحلیل‌گران و کنشگران حقوق بشر، در برگزاری تظاهرات و تجمع‌های اعتراضی نیز فعال بوده است. از جمله این فعالیت‌ها می‌توان به سازماندهی تظاهرات مقابل سازمان ملل هم‌زمان با حضور ابراهیم رئیسی در مجمع عمومی سالانه سازمان ملل، برگزاری تجمع برای افشای جنایات جمهوری اسلامی، انتشار بیانیه‌ها و جمع‌آوری امضا برای محکومیت نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران اشاره کرد.
بخش مهمی از فعالیت‌های این کارزار، معطوف به حمایت مستقیم از زندانیان سیاسی عقیدتی و خانواده‌های آن‌هاست. این حمایت‌ها شامل کمک‌های مالی، درمانی و روانی به آسیب‌دیدگان جنبش‌های مدنی و آزادی‌خواهانه در داخل کشور می‌باشد.